De 'beeldgedichten' van Jan Manescoo  kunnen als volgt gelezen worden

Hij verbeeldt zijn denken in ideeën- kopieert beelden uit een beleving - vergroot en verkleint - vervormt - kleurt met lijnen - vlakken en cirkels - een nieuwe werkelijkheid - hij bekijkt vanuit een ander perspectief de mens - met een vormgeving die uitdaagt en verrast - zoekt en tast.

Hij speelt met tekens en symbolen - in een beeldtaal van verborgen woorden 

Met bedenkingen over alles en nog wat - gebruikt hij beelden als verfkwast - verenig met allerlei materialen -knipt en plakt  -

hij legt eigenzinnige verbanden die de lezer boeien of verbazen

Het ondoorgrondelijke van het ware en schone proberen te openbaren 

Een werkelijkheid achter de werkelijkheid…

Achter de sluier van het alledaagse

verbergt zich een wereld

ongezien en ongekend

waar de zon altijd schijnt

de maan nooit ondergaat

een mens alles waarmaakt

In de schaduw van die zichtbare werkelijkheid

ligt een rijkdom aan gedachten

onaangeroerd

ze wachten om ontdekt te worden

door een mens die durft

er een betekenis aan te geven

Onder het oppervlak van die tastbare werkelijkheid

roept een diepte

een onontgonnen leegte

ze uitnodigt een mens uit om erin neer te dalen

het mysterie van het leven te achterhalen

Die werkelijkheid achter de werkelijkheid,

is een wereld boordevol vooruitzichten

 de vraag om bedacht te worden

de ware aard van het bestaan te ontbloten

te verkennen... te begrijpen

Paul Schrevers schrijft in de proloog "Copyart, het concept van zoeken en tasten". “De mens verrijkt zichzelf ook door verschillen te begrijpen en ze te bespreken. Hij volgt dan een pad van bescheidenheid dat groeit en zich uitbreidt terwijl hij zwijgt, luistert en probeert te begrijpen. Zo krijgt kritiek een zeer belangrijke waarde. Het huis van Jan Manescoo is een heel bijzonder huis. Het is een huis met veel kamers en geheimen. Om erin te vertoeven moeten iemands zintuigen en perceptie in hoge mate afgestemd zijn op vele vormen van creatieve expressie. De vraag is of de kijker de getoonde betekenis gemakkelijk kan begrijpen. Het is niet eenvoudig om een ​​ruimte met poëzie, proza ​​en beeld in één globaal concept te realiseren. Elke kunstenaar heeft zijn eigen manier om het geheim van zijn overtuigingen en ideeën over te brengen. Hij bezit en beheerst de dubbele betekenis, het geheim om zijn denkbeelden uit te drukken. Juist dat bereiken, aanraken en begrijpen is bij de aanschouwer van zijn 'beeldgedichten' de uitdaging. Het is de vraag of de toeschouwer de betekenis van het getoonde gemakkelijk zal begrijpen. Juist deze prestatie van ontroering en begrip vormen de uitdaging voor de kijker van zijn beeldgedichten. In het concept van de auteur krijgen deze 'visuele gedichten' de volheid van de menselijke realiteit, bekeken door de bril van de kunstenaar. Hij suggereert met beelden, discussieert met teksten en spreekt met gedichten zijn innerlijke zelf aan. De beeldtaal van geest en hart. “Over smaak en kleuren kun je niet twisten” is dus een misverstand, want ze staan ​​in een constante onderlinge relatie, zolang het geen strijd om geloof of waarheid wordt, is het naar mijn mening positief en verrijkend. Hier raakt Jan Manescoo de betekenis van zijn concept direct aan. Zijn kunstwerken laten mensen zoeken en tasten, doen hen twijfelen over smaken, kleuren en keuzes. Er is geen keuze, er is een overdracht. Het is slechts een tijdelijke en ruimtelijke voorkeur. De mens wordt zich bewust van een smaakoordeel “Die mens houdt van lijnen en vlakken, kleuren en beelden, zinnen, woorden, tekens en geluiden. Moet hij nu kiezen? Neen. Proeven en smaken? Ja! Daarvan genieten. In zijn concept zijn bepaalde elementen uiteraard aantrekkelijker dan andere. Het is het gevoel van het moment. Hopelijk geen conventionele keuze. Dit is inderdaad de rijkdom en het spel van zijn kunst. Jan Manescoo verwoordt zijn gedachten en overtuigingen in beelden en geeft constant een zin aan wat hij waarneemt en ervaart.